Kleine Cerro ging geopereerd worden.
Sinds Cerro zijn hormoontjes hun intrede deden, werd Cerro een nogal nerveus hondje buiten met uitlaten. Hij wist niet welk graspolletje hij als eerste moest besnuffelen en met druppeltjes plas moest markeren. Hij vloog van links naar het grasveld opeens weer naar rechts over het fietspad want daar was weer een loops teefje geweest. Op zich niets mis mee, natuurlijk gedrag heet dat. Alleen in het geval van Cerro, hij is van nature al een aanwezig hondje en door die hormoontjes zag ik hem steeds meer hyper worden. Was je weer met hem boven, dan begon ie na anderhalf uur alweer te piepen van ik moet naar buiten. Tja, de drang werd steeds groter bij hem.
Werd mij toen verteld als je wilt dat ie wat gemakkelijker wordt en wat rustiger, dan moet je hem laten castreren. Dus, jacq weer bij anderen informeren van of het met leeftijd van Cerro al kon, wat zou jij doen? Enz enz. Meningen verschillen altijd bij castraties, dus heb ik aan de hand van ervaringen,me eigen ervaringen met hoe Cerro werd door de opkomende hormonen de knoop doorgehakt.
Dus woensdagochtend om half negen samen met Sjors Cerro naar de dierenarts gebracht. Hij kreeg toen een prik om suffig van te worden. Dit duurde ongeveer een kwartier en werd ie op me arm suffig en slaperig, toen heeft de dierenarts hem van me overgepakt en konden Sjors en ik gaan. Heb wel gevraagd de dokter te bellen als Cerro klaar wad, ik wilde niet een halve dag die kleine daar laten. Om half tien belde de dokter dat Cerro alweer gehaald kon worden. En hij was net zo suffig als daarvoor. Ze hebben hem gasnarcose toegediend.
In plaats van een kap om zijn hoofd, heb ik gekozen voor een rompertje, kan Cerro toch ook niet bij de wond komen en hij heeft die kap niet om zich heen.
Cerro was in de loop van de dag al gauw weer van ik heb honger, ja vanaf acht uur de avond ervoor mocht ie niets meer eten, beetje bij beetje heb ik hem zijn eten gegeven, want hij zou zo door de narcose er alles weer uitgooien.
Donderdag, de volgende dag begonnen met de pijnstillers wat ook een antibiotica was. Ook dat ging goed, hij kauwde er zelfs op.
Vrijdag, tien dagen later mochten de hechtingen er uit. Alles was mooi genezen. Cerro weer rompertje af .
Met Cerro gaat het nu heel goed. Hij is gelukkig net zo speels als aanwezig gebleven. Wat veranderd is, is zijn drang om steeds maar naar buiten te willen. Van acht keer per dag zomaar naar vijf keer. Als ie nu plast, neemt ie de tijd er gelukkig voor, plast alles er uit, hij snuffelt nog wel elk polletje en likt er ook aan maar dat gestreste is weg, hij is buiten een rustiger hondje geworden en daar ben ik heel blij om. Zowel voor Cerro maar ook voor Sjors. Die laat hem ook uit en als Cerro maar van links naar rechts vliegt en met fietspad dichtbij, vind ik het een veiliger idee als Cerro ook bij Sjors wat rustiger is. En thuis binnen, is Cerro lekker hetzelfde hondje gebleven, hij is zelfs een wat meer soort schoothondje geworden, heeft rust over zich gekregen en dat is alleen maar goed. Waarom het dier door de hormonen hitsig laten worden en hij kan en mag er niets mee, vind ik zielig. Ook al is het een honds natuurlijk gedrag
